Ne idiysen onu yansıtan

amansız bir ayna şu beyaz kağıt.

Senin sesinle konuşur beyaz kağıt

senin gerçek sesinle

beğendiğinle değil;

senin eserindir, boşuna harcadığın

bu hayat.

Yeniden ele geçirebilirsin belki

seni başladığın yere

fırlatan bu kayıtsız nesneye

tutunabilirsen eğer.

Bunca yer gezdin; aylar , güneşler gördün

ölülere, dirilere dokundun

inlemesini bir kadının

kinini büyümemiş bir çocuğun –

ama bir hiç olacak bütün bu duydukların

sen bu boşluğa güvenmedikçe.

Yitirdiğini sandığın şeyleri bulacaksın

belki orada:

gençliğin filizlenişini, yaşlılığın çöküşünü.

Hayatın sen ne verdiysen odur

bu boşluk sen ne verdiysen odur

bu beyaz kağıt.

Yorgo Seferis